به نامش که دل آفرید،
        به عشقش که مهر آفرید،
   به ثانیه ثانیه لحظات عشق ورزیدن، به دقیقه دقیقه لحظات قرآن خواندن؛ به عشقش به مهرش به کلامش به قرآنش به جان تمام جهانیان که او پروردگار یکتاست و زمین و آسمان و رنگین کمان و دل های گرم و صمیمی خلایقش، من را در تعجب قرار داد. احساس می کنم در برابر این آسمان بزرگ و این زمین پهناور - و جای جایش که پر از مخلوقات پروردگار است - یا رنگین کمان که در آسمان بخاری بیش نیست اما با رنگ های زیبایش جهان را برای زندگی زیباتر می کند، من چیستم؟!

من هیچ نیستم که به خود افتخار کنم. جهان در دست زندگی است. هر چه زندگی خواهد تو همانی و بس. پس زندگی ات را بزرگ ندان،  بزرگش کن؛ هر چه هم بزرگ باشد بزرگترش کن. هر چه در زندگی تلاش کنی زندگی ات بزرگ می شود، خودت هم بزرگ می شوی.  تو چه می دانی معنای واقعی زندگی چیست چون فقط به کارت می رسی. دریاچه ی زندگی با اقیانوس زندگی خیلی فرق دارد، تو دوست داری زندگی ات دریاچه باشد یا اقیانوس؟